Nasyceni wiatrem
Piąta rano. Otwieram oczy z poczuciem wewnętrznej ulgi. Po burzliwej nocy, morze uspokoiło się. Obijające się strumienie fal o statek niczym w kołysce, nadają rytm oddechowi, a morze znów staje się przyjazne. Znów mogę się do niego zbliżyć, mogę doświadczyć jego niesamowitej istoty. To był kolejny pokaz nieposkromionej, dzikiej natury wód. Słyszę dobiegający głos z korytarza: Za 10 minut odjazd! - krzyknął kapitan. Ubieram kombinezon, zakładam uprzęże, zabieram liny, sprawdzam czy wszystkie karabińczyki są w dobrym miejscu i spełniają swoją funkcję. Wychodzę. Na dole wszyscy czekają na mniejszą łódź, która zabierze nas na odpowiedni wiatrak na środku morza. Taka podróż zajmuje około godziny płynięcia po wielkiej, rozległej wodzie. Obserwuję jak wschodzi słońce, promień światła z każdą minutą nasila się w odbijającym strumieniu na tafli wody. Dobijamy do przydzielonego wiatraka. Tutaj, razem z dwoma kolegami, zostajemy na kolejne 10 godzin. Łódź odpływa, a my wspinamy się na szczyt wiatraka, po czym przygotowując się w uprzężach, zaczynamy taniec z żywiołami. Tutaj mogę poczuć prawdziwą dzikość natury, tutaj łapię oddech.
Kinga Ratajczyk
